Po dwunaste: Trzymam się

Bałam się wrócić do domu, bałam się w ogóle pojawić tam na osiedlu. Bałam się spotkania z Thomem... Bałam się wszystkiego... Po raz pierwszy od dłuższego czasu naprawdę się bałam... Pakowałam do siatki kilka swoich rzeczy, które przywiozła mi pani Ann. Z moją instrukcją poszła do mieszkania, gdy Thom był w pracy. A Marco? Marco...

- Gotowa? - usłyszałam jego głos. Odwróciłam się gwałtownie w jego stronę by po chwili patrzeć już wprost w jego zielone tęczówki. Uśmiechał się do mnie delikatnie a z oczu dało się wyczytać skruchę jak i lekką obawę, ale ja.. ja naprawdę zrozumiałam dlaczego on to zrobił. Dzięki pani Sevel zrozumiałam wszystko...
- Dlaczego przyjechałeś? - zapytałam spoglądając na niego.
- Nie pozwolę ci do niego wrócić - oparł niepewnie.
- Ty nie masz nic do gadania - mruknęłam - To jest moje życie Marco - dodałam.
- Nie jesteś jeszcze w pełni zdrowa - zaczął - A jeśli znów ci coś zrobi? Może tym razem jednak mu się uda to co? - dopytywał.
Momentalnie do moich oczu zaczęły napływać łzy. Jego ramiona szybko przyciągnęły mnie do siebie. Wtuliłam się w niego mocno... lecz po chwili się opamiętałam...
- To jest moje życie - powtórzyłam.
- Dobrze - westchnął - Tylko proszę cię o jedno - rzekł patrząc mi w oczy - Zatrzymaj się u mnie. Chociaż na chwilę, aż wyzdrowiejesz. Chcę mieć pewność, że nic ci się nie stanie - wyjaśnił.
- Dlaczego? - sapnęłam cicho, nadal wpatrując się w jego tęczówki.
- Bo tak - mruknął cicho.
- To nie jest wytłumaczenie - oznajmiłam.
- Sky... - szepnął
Pokiwałam bezgłośnie głową... po prostu uległam i odsunęłam się od niego. Ponownie posłał w moją stronę delikatny uśmiech. Tym razem go odwzajemniłam...
- Taką chcę cię widzieć - powiedział - Z uśmiechem jeszcze piękniejsza...
Momentalnie oblałam się rumieńcem co wywołało u niego chichot. Gdy tylko chciałam wziąć swoją siatkę, ten wystartował jak strzała zabierając ją ode mnie. Zmrużyłam lekko oczy, lecz nie chciałam wszczynać kłótni. Blondyn przepuścił mnie w drzwiach i ruszyliśmy w stronę wyjścia. Nie minęła nawet chwila a już znaleźliśmy się obok jego mieszkania.
- Wejdź do środka i się rozgość - uśmiechnął się podając mi klucze - Zaraz przyjdę tylko zaparkuje samochód do garażu - oznajmił.
- Nie boisz się, że cię okradnę? - zapytałam spoglądając mu w oczy.
- Ufam ci - przyznał łagodnie.
Przyglądałam mu się uważnie przez chwilę, ale on mówił najszczerszą prawdę. Jego zielone tęczówki przenikały moje ciało a co dziwne... chciałam tego. Otrząsnęłam się po chwili i tak jak powiedział tak zrobiłam. Niepewnym krokiem ruszyłam w stronę drzwi i otworzyłam je by po chwili wejść do środka.
- No zapraszam! - Marco lekko wepchnął mnie w głąb mieszkania - Czuj się jak u siebie - dodał uśmiechnięty.
Kolejny raz pokiwałam na zrozumienie głową... ten dom był tak przepiękny.. a ja bałam się, że gdy czegoś dotknę to, to zniszczę. Dlatego cichutko usiadłam sobie na kanapie i nigdzie się nie ruszałam, lecz gdy blondyn zapytał mnie, czy pomogę mu w robieniu kolacji zgodziłam się natychmiastowo...
- Mieszkasz sam? - zapytałam upijając po chwili łyk herbaty z kubka.
- Tak... od niedawna - odparł beznamiętnie.
- Przepraszam, nie powinnam - speszyłam się lekko.
- Daj spokój - posłał mi uśmiech i założył kosmyk moich blond włosów za ucho. Patrzył na mnie tak wnikliwie jak nigdy dotąd. Chciałabym... Przestań Sky... - Mogę cię o coś zapytać?
- Mhm..
- Dlaczego on nazywa cię Hana?
- Nie wiem - westchnęłam - Pewnego dnia stwierdził, że nie podoba mu się moje imię i zaczął do mnie mówić Hana - dodałam wzruszając ramionami - Mogłabym się gdzieś przespać?
- No raczej - zaśmiał się - Chodź zaprowadzę cię - wstał podając mi swoją dłoń. Spojrzałam chwilę na nią i złapałam niepewnie. Blondyn zaprowadził mnie do sypialni i z uśmiechem wskazał, że ten pokój będzie moim, przez cały pobyt tutaj.
- Zostaniesz ze mną? - zapytałam pomalutku.
- Jeśli chcesz to zostanę - odpowiedział szczęśliwy.
Położył się obok mnie i przyciągnął do siebie. Obejmował mnie mocno zatapiając swoją głowę w moje włosy. Uśmiechnęłam się delikatnie, przymykając swoje oczy z rozkoszy. Od dawna nie czułam się tak bezpieczna i otoczona zrozumieniem.
- Wiesz co?
- Nie wiem - odparł unosząc się lekko na łokciu. Spoglądał na mnie z góry. Kolejny raz dokładnie badał moją twarz...
- Dziękuje ci - uśmiechnęłam się i ucałowałam jego policzek. Poczułam jak jego ciało się napina. Usłyszałam jak jego oddech robi się płytki i przyśpieszony... Spojrzałam na niego zdziwiona a ten delikatnie zbliżył swoją twarz, by po chwili złączyć nasze wargi razem. Odwzajemniłam po chwili jego pocałunek a z jego ust wydobyło się ciche mruknięcie. Położył obie ręce wokół mojej głowy i zawisł nade mną nie przerywając pieszczoty.
- Nic ci nie zrobię - szepnął cicho zagryzając moją wargę - Ale nie rób nic wbrew sobie - dodał. Przyciągnęłam go szybko na siebie pogłębiając pocałunek. A on? on podarował mi najcudowniejszy uśmiech na świecie i sprawił, że w jego ramionach czułam się bezpieczna....

______________________________________

Hej, dzień dobry ❤

Rozpoczyna się pewien inny rozdział tej historii. Jednak nie zdradzę czy pozytywny, czy też nie XD

Hmm xd zacieram rączki ja zła XDDDD

Do następnego ❤❤❤