Po dwudzieste ósme: Nie mogę dłużej...

Czy to była prawda? Kolejny raz, długo zastanawiałam się w myślach... ale gdy tylko obudziłam się tuż obok niego, mogłam z ręką na sercu przyznać, że to właśnie Marco Reus jest moim ideałem. Moje serce na jego widok wariowało a on sprawiał, że każdego dnia czułam się kochana. To właśnie Marco Reus jest moim aniołem, którego zesłał mi Bóg. Jest moim rycerzem na białym koniu, jest moim kochankiem a zarazem ukochanym. To on był ojcem naszego synka, który będzie moim drugim, ale małym ideałem...

- O czym tak znów myślisz po nocach? - zapytał a po chwili poczułam jego ciepłe wargi na swoim czole.

- O tobie - odparłam.

- Oooo - powiedział uradowany - A więc słucham, co takiego?

- Jesteś najcudowniejszym, najwspanialszym, najpiękniejszym i najukochańszym człowiekiem jakiegokolwiek poznałam - wyznałam.
- Jeeej - pisnął - Dziękuje, też tak twierdzę - zaśmiał się w moje usta, na których złożył czuły pocałunek.
- No i oczywiście skromnym - zachichotałam.
- To też - zaśmiał się.
- Oj Marco...
- Słucham słoneczko? - zapytał okręcając się w moją stronę. Wpatrywał się w mnie jak w jakiś obrazek. Coś kombinował...
- Przestań - jęknęłam zakrywając mu twarz poduszką - Nie lubię jak ktoś się tak na mnie patrzy - dodałam.
Zamiast odpowiedzi, zabrał się do pracy. Chwilę później poczułam jego ręce na moich bokach... Nie minęła sekunda, a z moich ust wydobył się roześmiany pisk spowodowany łaskotkami.
- Przestań błagam - powiedziałam radośnie.
- Masz szczęście - rzekł - Mam dzień dobroci dla zwierząt - zaśmiał się, całując mnie czule. Zachichotałam cicho i odwzajemniłam jego czułość.
- Ja ci dam dzień dobroci dla zwierząt - mruknęłam szczypiąc go w ten jego umięśniony tyłek. Nie minęła chwila, a z ust blondyna wydobył się cichy pisk a on sam wylądował na ziemi. Roześmiałam się głośno, a z moich oczy wydostały się nawet łzy. Nie potrafiłam przestać, a widok chłopaka stojącego i masującego pośladek z grymasem na twarzy, nie pomagał.
- Bolało - powiedział.
- Miało - wytknęłam mu język - Idź się jeszcze połóż, ja pójdę pod prysznic...
- Nie chce mi się - odparł - Poleżę i poczekam na ciebie - dodał cmokając mnie w policzek.
Gdy tylko znalazłam się w łazience a zimne strumyki wody obmywały moje ciało dosłownie zapomniałam o wszystkim. Moja głowa była pusta, choć przez moment. Nie było w niej tego wszystkiego co dzieje się dookoła, nie było w niej Thoma... aż do momentu...
- Marco - pisnęłam przerażona spoglądając na twarz tego tyrana, który stał za drzwiami balkonowymi, a jego usta wykrzywiały się w głupi uśmieszek - Marco! - krzyknęłam a po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Blondyn zerwał się z łóżka i momentalnie do mnie podbiegł. Szybko spojrzał w kierunku w którym pokazywała moja ręka. Stanął jak wryty widząc go za szybą. Momentalnie zacisnął pięści.
- Zadzwoń po policję - mruknął cicho.
- Zostań - powiedziałam chwytając go za dłoń.
- Zadzwoń na policję Sky. Nic mi nie będzie - powiedział odwracając się na chwilę w moją stronę - Pieprzony gnój - dodał, gdy zorientował się, że Thom wykorzystał moment i uciekł - Już cicho - szepnął mocno mnie do siebie tuląc - Wyjeżdżamy stąd, spakuj się - rzekł całując mnie w czoło.
Zrobiłam tak jak powiedział, już po trzydziestu minutach moje rzeczy były zapakowane i gotowe do drogi, lecz ja nie... Usiadłam bezradnie na łóżku i schowałam swoją twarz w dłoniach.
- Co jest skarbie? - zapytał czule siadając obok mnie.
- Gdziekolwiek jesteśmy on to wie - mruknęłam bezradnie - Przez cały czas boje się, że ci coś zrobi - dodałam - Boje się, każdego dnia coraz bardziej - pisnęłam - Mam tego dość...

_________________________

Hej,  cześć, czołem! :D

Mam mały komunikat :)

Na początku przepraszam za błędy, ale po prostu nie mam czasu ich sprawdzić, ponieważ od samego rana siedze na sali :/

Chciałam was również przeprosić, ale u was pojawie się kolo poniedziałku.

Jutro mam moją imprezę osiemnastkową, więc przygotowaniania pełną parą :))

Mam nadzieję, że wybaczycie ;))

Buziaki :***