Po siódme: Nie mogę

Nerwowo chodziłem po salonie zastanawiając się jak mam postąpić. Nie mogłem patrzeć jak ta dziewczyna cierpi. Ten ból i strach w jej oczach... Nigdy w życiu nie potrafiłbym podnieść ręki na jakąkolwiek kobietę...

- Hej - powiedziałem widząc Sandrę, która przed chwilą wróciła do domu.

- Cześć - mruknęła i skierowała się od razu do łazienki.

Westchnąłem cicho. Pomału miałem dość.. od kiedy wróciła z Austrii nic nie było tak jak kiedyś. Oddaliliśmy się od siebie. Każdy szedł w swoją stronę... a mieliśmy zawsze iść razem i wspierać się we dwoje. 

Wyszedłem z mieszkania po kilku minutach. Nie mogłem dłużej siedzieć w domu. Oznajmiłem Sandrze tylko, że wychodzę i ruszyłem przed siebie. Zostawiając za sobą ją i inne problemy dotyczące mojego życia. Skupiłem się tylko i wyłącznie na Hanie. Zastanawiałem się, jak mógłbym jej pomóc. Nie mogłem tego tak zostawić. Nie potrafiłbym żyć z świadomością, że jej nie pomogłem, że pozwoliłem by ktoś ją bił.

- Halo?

- Cześć Ariel - powiedziałem do słuchawki swojego telefonu - Mam sprawę...

- A więc słucham...

- Możemy się spotkać? - zapytałem - To raczej nie jest na telefon...
- Pewnie - rzekł - O siedemnastej, tam gdzie zawsze?
- Tak...  jesteśmy umówieni - odparłem - Dzięki!

Wcisnąłem ręce w kieszenie moich spodni i po krótkim spacerze skierowałem się z powrotem do mieszkania. Wchodząc po schodach zauważyłem samochód Marcela na podjeździe. Uśmiechnąłem się na myśl odwiedzin przyjaciela. Jednak zdziwiłem się, gdy nie zostałem ich w salonie... Po chwili jednak zorientowałem się o co chodzi. Skierowałem się do sypialni, gdzie zastałem tę dwójkę w dwuznacznej sytuacji...

- Ma... Marco - jąkała się okrywając się prześcieradłem.

- Stary.. - zaczął. 

- Nie, dość! - mruknąłem - Już od dawna to podejrzewałem - dodałem - Tak nam się nie układało. Wybrałaś jego - wskazałem na Marcela - Okej.. rozumiem. Ale mam jedną prośbę - przewałem - Bądźcie sobie razem i bla.. bla.. bla - mówiłem - Ale proszę ty się wyprowadź - tym razem wskazałem na Sandrę - I oboje zniknijcie z mojego życia - zakończyłem

- Marco... - rzekł Fornell 

- Nie! - mruknąłem - Ja teraz wychodzę. Ty się pakujesz i zostawiasz klucze pod wycieraczką...

Kolejny raz tego dnia westchnąłem cicho i czym prędzej wyszedłem z domu. Swoje kroki skierowałem w stronę miasta. Szedłem wolnym krokiem, myśląc o tym co przed chwilą się stało. Nie miałem im tego za złe... Chyba...
Ze spokojem kierowałem się w stronę mojej ulubionej kawiarni. Do spotkania z Kirkiciem została mi jeszcze godzinka, ale to mi nie przeszkadzało. Ze spokojem wypiję sobie herbatę w oczekiwaniu na niego. Uśmiechnąłem się, gdy mój ulubiony stolik był wolny. Samotny stał sobie w koncie, jednak widok miał wprost na szybę, gdzie ze spokojem można było obserwować przechodzących ludzi, jednak oni nie widzieli ciebie.
- Herbatę poproszę - uśmiechnąłem się do kelnerki, która od razu odwzajemniła mój gest i skinięciem głowy dała mi do zrozumienia, że przyjęła zamówienie. Bez słowa skierowała się do lady podając karteczki z życzeniami klientów i zabrała się do dalszej pracy. Wyciągnąłem telefon z kurtki i jednym zamachem usunąłem wszystkie zdjęcia z Sandrą z telefonu jak i każdego portalu społecznościowego. Nie chciałem mieć z nią już nic wspólnego. Chciałbym, żeby była szczęśliwa, więc tego im życzyłem... Jednak w swoim życiu nie chcę ich już więcej widzieć. Minuty mijały, a ja nawet nie zorientowałem się jak Ariel Kirkic wita się ze mną i siada naprzeciwko mnie.
- Więc słucham, co to za pilna sprawa?
- Chodzi o pewną dziewczynę - zacząłem.
- W co ty się znów wplątałeś Reus? - zapytał wzdychając.
- W nic - powiedziałem natychmiast - Po prostu nie mogę patrzeć jak ten gość ją katuje - mruknąłem spoglądając na niego. Nerwowo przełknąłem ślinę, a moje ręce zaczęły się strasznie pocić - Ale na samym początku... - przerwałem na moment - Na samym początku obiecaj mi, że nic.. podkreślam nic jej się nie stanie - dodałem.
- No dobrze - przytaknął - Obiecuje...

________________________________________________________________________

Jestem :)) 

Oddaje w wasze ręce coś co zdecydowanie nie spełnia moich oczekiwań, jak i nie można tego nazwać rozdziałem :C

No ale cóż :/ 

Lecę do was :) 

Do piątku ♥